Niet zaaien en oogsten, niet zwoegen en investeren, niet vermeerderen en woekeren, maar teruggeven en ontvangen, thuiskomen en samen, vrijheid en loslaten, rusten en delen… In het jubeljaar staat alles op zijn kop! (meer lezen over mijn jubeljaar? Zie blog 9-1-2021). In 7 thema’s van elk 7 weken neem ik je mee op reis door mijn jubeljaar. Het tweede thema is LOSLATEN.
Een slotje in je keel, ken je dat? Dat je bijna stikt in je verdriet, maar het blijft steken in je keel. De tranen komen er niet uit, hoe hard je het ook probeert. Mijn zoon van nog geen 10 noemt dat een slotje in zijn keel. Een pracht term van zo’n kleine vent, die helemaal niet zou moeten weten hoe dat voelt, laat staan er woorden aan kunnen geven. Maar dat is mijn zoon (je zou mijn gezicht even moeten zien gloeien van trots terwijl ik dit schrijf!), wat een vent! Nu al ontdekken hoe moeilijk het soms kan zijn om je verdriet te laten zien, hoe het soms gewoon fysiek vast kan zitten. En daar zomaar woorden aan kunnen geven, aan iets wat zo complex is. Er zit een slotje in mijn keel…
Maar waar leert zo’n jochie dat? Wat maakt dat hij ergens voelt (of weet?) dat zijn verdriet niet overal mag of kan zijn?
Van de week ontdekte ik opnieuw dat zijn moeder in ieder geval niet degene is die altijd een lichtend voorbeeld geeft van goed omgaan met verdriet. Ook ik kan het zo moeilijk vinden om mijn verdriet een plaats te geven, om het te laten zijn. Er zit snel een oordeel op, van mezelf of van anderen. Althans, dat denk ik dan. Maar van de week ontdekte ik opnieuw dat die anderen vaak veel meer open en ontvangend zijn, en dat ik zelf degene ben die er van alles van vindt.
Ken je dat? Dat je soms zo kan denken dat jouw verdriet er niet mag of kan zijn? Dat jouw pijn niet echt een plek mag hebben, zeker niet als je het vergelijkt met de ‘echte pijn’ van anderen? Dat het soms zo moeilijk is om te accepteren dat er moeite is en dingen niet gaan zoals je had gehoopt en gebeden? En dat je daar soms zo vreselijk verdrietig of boos om kan zijn, maar er niet aan wilt omdat je denkt dat je sterker zou moeten zijn en meer bestand tegen de pijn? Een slotje in je keel…
Van de week ontdekte ik opnieuw hoezeer ik dat soms denk, en hoe weinig dat oplevert. De pijn en het verdriet gaan er niet van weg, de situatie en het perspectief veranderen niet. En erger, ik voel me alleen en afgezonderd. Als mijn verdriet er niet mag zijn, kan ik het niet delen; en als ik het niet deel, kan ik me niet verbinden aan anderen; ben ik ten diepste alleen in mijn pijn. Ik ontzeg me de herkenning, verbinding en troost die te vinden zijn als ik vanuit mijn kwetsbaarheid deel en me uitstrek naar de ander. Van de week ontdekte ik opnieuw hoe juist die kwetsbaarheid en het delen ervan zomaar een prachtige en onvermoede verbinding kan creëren; zelfs met een onbekende ander, die ook kwetsbaar is en pijn heeft. En hoe in die gezamenlijke kwetsbaarheid iets echts en dieps ontstaat; en zaadjes van moed, van kracht, van perspectief worden in mijn hart geplant.
Verdriet wil niet opgesloten zitten, bekneld en ingeperkt. Verdriet wil gevoeld worden, erkend en gezien. En daarom mag je jouw verdriet vrijlaten; je tranen hoef je niet vast te houden, opgesloten in je keel. Laat het los, laat het toe en ontdek: jij wordt niet losgelaten! Dwars door de tranen heen word je vastgehouden, met banden die niet knellen maar troost brengen. Zodat je weer verbinding mag ervaren met de ander, met jezelf.
Heb jij ook een slotje in je keel?
En als jij soms ook het gevoel hebt dat je wel kunt verdrinken in je tranen, omdat het teveel is; of dat je wel zou willen huilen, omdat je weet dat het oplucht, maar het lukt gewoon niet; of dat je er helemaal alleen voor staat omdat niemand je ten diepste voelt of begrijpt… Probeer dan los te laten dat je het alleen moet doen. Zoek een ander waarmee je misschien een heel klein stukje van jouw verdriet kunt delen. En als je niet goed weet hoe, of je zoekt iemand die een stukje met je mee op kan lopen, neem dan gerust contact op! Ik heb ook niet alle antwoorden, zoals je in mijn blogs kunt lezen, maar ik kan goed luisteren en verbinding maken.
Je bent welkom, met je verhaal!
