Niet zaaien en oogsten, niet zwoegen en investeren, niet vermeerderen en woekeren, maar teruggeven en ontvangen, thuiskomen en samen, vrijheid en loslaten, rusten en delen… In het jubeljaar staat alles op zijn kop! (meer lezen over mijn jubeljaar? Zie blog 9-1-2021)
In 7 thema’s van elk 7 weken neem ik je mee op reis door mijn jubeljaar. Het eerste thema is RUIMTE.
Begin januari, rondom mijn verjaardag, schreef ik voor het eerst over mijn jubeljaar. Het moest een jaar worden van thuiskomen, samen en rusten, zoals je bovenaan elk blog kunt lezen. En het eerste thema Ruimte zou gaan over het creëren van ruimte voor mezelf, voor mijn gezin, voor rust. Ruimte voor verminderen en herverdelen, zodat er ruimte ontstaat om te luisteren, te bidden en genade te ervaren. Een mooi streven en het helpt mij om het op te schrijven, te herhalen.
Dus ik ging hard aan de slag met ruimte creëren, met schrijven, met lessen leren en delen. En je raadt het misschien al, ik stapte daarmee prachtig, en voorspelbaar helaas, in de valkuil waar ik zo vaak in stap: ik ging harder werken, meer doen en juist minder loslaten, minder ontvangen, minder rusten en minder thuiskomen. En op een goede dag, nadat ik mezelf minstens 3x had horen zeggen (achteraf weliswaar) tegen mijn gezin ‘ja mama komt er zo aan, ik moet nog even iets afmaken’ en ik even hard minstens 3x iets had afgemaakt én toch ook nog iets anders had gevonden wat nu af moest of iemand die nu aandacht nodig had, hing er een briefje op de deur van onze woonkamer. Moe kwam ik beneden, niet direct in de stemming om nu eens gezellig ‘thuis te komen’ of ‘samen’ te zijn, en door dat briefje werd ik in één klap stil gezet: Welkom terug, mam!
“Ja mam, je was telkens zoveel weg, we vroegen ons af of je nog beneden zou komen. Je bent steeds maar aan het werk….”. Het werd lachend gezegd en het was een heerlijk ludieke grap van mijn creatieve middelste kind. En ik lachte mee, terwijl gedachten en gevoelens van binnen streden om de eerste plek. Bovenal maakte dit dat ik me geliefd en welkom voelde, gek genoeg. Het was niet bedoeld als aanklacht en zo kwam het ook niet binnen. Maar het zette me wel stil: Is dit wat ik aan het doen ben? Is dit wat ik wil?
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het een keerpunt was, en ik sindsdien wél de focus heb waar ik hem wil, op samen, ontvangen, rusten, herverdelen etc. De waarheid is dat de ‘ja maars’ heel snel de kop opdeden, en ik allerlei goede redenen kon noemen waarom het tóch goed was om nog even, en waarom ik toch echt niet etc. etc. En weet je, die redenen waren op zich ook best goed. In mijn werk als docent en coach kan ik immers zoveel goed doen door er toch nog net even te zijn voor die student, die collega, die coachee die het nodig heeft. En als werknemer vind ik het belangrijk om mijn zaakjes netjes op orde te hebben en daarin betrouwbaar te zijn. Als ondernemer kan ik me niet veroorloven om stil te staan.
Maar belangrijker nog: als moeder en als mens kan ik me niet veroorloven ER NIET TE ZIJN…. Dus: welkom terug, mam!
(en een blog die op vrijdag wordt gepost, niet op donderdag zoals gepland… ik leer het wel…)
